حضورغیاب، صله رحم مجازی

من از هر طرفی که فکر می کنم، دست کم می تونم بگم کار بی کلاسیه، اینکه یه نفر هی از آشپزی لاکچری یا شیک یا ساده ولی خاصش برای مناسبت های خاصی مثل تولد دخترش یا سالگرد عقدش یا تولد باباش، از دیزاین میز و سفره و کیکش، از عاشقانه هایی که داره با والدین و اولاد و همسرش، چیلیک چیلیک عکس بذاره...

نکنم این کارارو ان شاء الله

طفل معصوم رفته در یخچالو باز کرده میگه، یه خوراکی دلم می‌خواد ولی نمی دونم چیه.

منم یه چیزی دلم می‌خواد که نمی دونم چیه. یه چیزی که آرامش از پیامدهای حداقلیشه...

فرعون،چه پسربچه ها ذبح کرد که موسایی قد علم نکنه، دست آخر در دامن خودش، در بیت خودش، موسی قد کشید و ایستاد مقابلش...

از وضعیت کرونایی خسته نشدین؟

حس می کنم دنیا بدجور کل نفس بماکسبت رهینه ست...

قبول دارم با تمام وجودم که هرچی بدی و شر به آدم می رسه از خودشه...

هر فکر و رفتارم قلمی شده برای نگاشتن مقدراتم، و من انگار هنوز سواد لازم را ندارم...

از دیدار و مصاحبت با زن های خاله زنکی که با خانواده ی همسرشون سیاست مدارانه تا می کنند و همه تلاششون رو می کنند تا شوهرشون رو از خانواده ش بکنن و فکر می کنن عروسشون هم مثل خودشون در چنین فضای متعفنی تنفس می کنه حس روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم به آدم دست میده.